Kikkerlandje
Ik ben een beetje verward.
Meer dan dertig jaar geleden zat ik op de tribune tijdens de Haarlemse Honkbal Week en zag Cuba spelen. Geen idee tegen wie. Dat deed er ook niet toe. Ik keek met open mond naar een ploeg waar nooit, nooit, nooit, nooit van gewonnen kon worden. De suprematie van Cuba ging gepaard met souplesse, precisie en plezier waaraan nooit, nooit, nooit, nooit getipt ging worden.
Honkbal minnend Nederland heeft het bewijs van het tegendeel met gejuich ontvangen en ik zat weer met open mond te kijken. Na wat verdwaalde en weggewuifde overwinningen op grootmacht Cuba in het verleden won Nederland tot twee keer toe van deze onverslaanbare tegenstander.
Het onmogelijke was daarmee gebeurd: het kikkerlandje werd wereldkampioen.
Ontwakend uit de droom realiseer ik mij dat niets onmogelijk is en ook hier toeval niet bestaat.
Robert Eenhoorn heeft als architect achter dit succes hard gevochten en hard gewerkt om dit alles mogelijk te maken. Hij heeft met veel geduld afgerekend met de spruitjeslucht die jarenlang rondom de selectie van het Nederlands team hing en zichzelf zo in staat gesteld zijn netwerk te benutten en te bouwen aan een Nederlands team dat wordt gezien en meedoet om de prijzen. Hij heeft met zorg gemanoeuvreerd om de ego’s die hun clubbelangen bij het minste of geringste in de strijd gooiden te overtuigen van het gemeenschappelijk belang van een zo aansprekend mogelijk Nederlands team. En hij is met glans geslaagd. Eenhoorn heeft met zijn streven het Nederlands honkbal voor altijd veranderd. Die blijvende verandering uit zich niet alleen in de behaalde wereldtitel. De Nederlandse competitie is sterk genoeg geworden om een basis te leggen voor een team dat op een WK kan meedoen om de prijzen.
Eenhoorn heeft laten zien dat je met visie, een plan, volharding en benutting van jouw omgeving kan bouwen aan een prestatie die dit jaar tot een welhaast onwaarschijnlijk resultaat heeft geleid.
Ik ben nog steeds een beetje verward.
Het Nederlands softbalteam is deze zomer in Italië met een verpletterende overwinning in de finale op het gastland Europees kampioen geworden. Een prachtig resultaat waarin de hand van Craig Montvidas duidelijk zichtbaar is. Craig werkt in de basis onder gelijke omstandigheden als Robert: visie, plan, netwerk, volharding. Beetje minder geld misschien. Zou kunnen. Ook Craig heeft zijn volharding keihard nodig. Wanneer ik de discussies tijdens de topsport overleggen volg, of de notulen lees, komt er slechts één woord boven: spruitjeslucht. Het is angstaanjagend, en soms een beetje lachwekkend, om te zien en te lezen hoe de clubs en de KNBSB tegenover elkaar staan omdat zij elkaar niet willen zien of begrijpen. Waar honkballend Nederland nog rood aanloopt tijdens discussies over de verhouding van de Baseball Academies en de clubs, zien we in softballand al rode konen als het gaat om de deelname van Jong Oranje in de hoofdklasse, of überhaupt de competitieplanning op zich. Spruitjeslucht. Ook in softballand overwoekert de korte termijnpolitiek het lange termijn plan. Iedereen wil succesvol zijn en daar het liefst zijn eigen naam aan verbinden. Tegelijkertijd roepen diezelfde mensen dat ze willen dat softbal groeit in Nederland. Toch lijkt het mechanisme van clubs versus de KNBSB voeding te blijven geven aan het gegeven dat het één wel degelijk het ander uitsluit. Ik snap de positie van de clubs en zie de intentie van de KNBSB. Ik kan daarnaast ook begrijpen dat het lastig is de gemeenschappelijke grond zo in te richten dat de belangen van alle partijen zijn gediend. Het resultaat is gestuntel, extrapolatie en vooral stilstand. Met de eigen belangen in het achterhoofd gaan de clubs akkoord met een gekunsteld voorstel met betrekking tot de deelname van Jong Oranje in de hoofdklasse en blijft dit idee een halfbakken vehikel.
Om softballend Nederland uit de impasse te halen heb ik een ideetje. Dat ideetje kwam in mij op toen ik het geweldige (lees: ge-wel-di-ge) nieuws vernam dat het wereldkampioenschap softball in 2014 aan Nederland is toegewezen. Ik weet dat de lobby (plan!) daarvoor al een tijdje loopt en ben zelf al aan het voorgenieten.
Tegelijkertijd bedacht ik mij dit weekend dat de weg naar het WK softball van 2014 een fantastische (lees: fan-tas-ti-sche) kans biedt om de handen ineen te slaan.
Het WK in eigen land is een gouden kans om “all the wood behind one arrow” te krijgen. Vanaf vandaag alle aandacht richten op het WK en de komende tweeënhalf jaar doorstomen naar dat evenement.
Alle aandacht richten op het WK is voor mij het effect van de aanwezigheid van de wereldtop maximaliseren en groei van softbal in Nederland als meetlat daarvoor gebruiken. Dus…. …nu al plannen ontwikkelen over hoe tijdens het schooljaar 2013 – 2014 de scholen (in ieder geval in de regio Haarlem en Amsterdam) kunnen worden voorzien van een aantrekkelijk begeleidend programma voor softball tijdens de gymnastiekles. De Holland Tour van het Nederlands team uitbreiden en verbreden met een Future Stars component. In die Future Stars competitie strijden lokale verenigingen voor een regionaal kampioenschap in de Dutch League. Dat regionaal kampioenschap geeft recht op een plek in het Final Four Tournament. Het Final Four Tournament wordt tijdens het WK in Haarlem gespeeld. Wat is er mooier voor een jeugdteam uit Moergestel om ’s ochtends te mogen spelen op het complex van het wereldkampioenschap en ’s middags naar USA – Canada te mogen kijken?
Ondertussen ga ik er voor het gemak van uit dat de KNBSB en de ISF hebben besloten dat het WK net voor de aanvang van de zomervakanties wordt gespeeld en dat de verenigingen en de competitieleiders als vanzelf begrijpen dat tijdens zo’n uniek toernooi de competitie wordt stilgelegd zodat alle liefhebbers in de gelegenheid zijn om de wedstrijden te bezoeken.
Wanneer nu ook diezelfde verenigingen en de bondscoach de voorbereidingen op het WK gezamenlijk ruimte gaan geven, dan maakt het Nederlands team een kans om verder te reiken dan “the best of the rest”. Spelen in eigen land voor volgepakte tribunes gaat ongetwijfeld de sfeer van het Olympisch Kwalificatie Toernooi in 1995 terugbrengen.
Wanneer ik daar aan terugdenk raak ik weer een beetje verward.
Nederland kikkerland? Nederland kick ass land!
Marco Molleman.
Twitter: MarcoMolleman
Reacties