De baan is blauw.

Half huilend van frustratie en teleurstelling staat ze de pers te woord: Dafne Schippers, de nieuwe Nederlandse recordhoudster op de 200 meter (http://bit.ly/rmh4R3).

In dé Voetbal International van 27 juli jongstleden hekelt inspanningsfysioloog Raymond Verheijen de net-niet mentaliteit van de Nederlandse sporters. In de openingszinnen van het interview dat Antionette Scheulderman met hem had zegt hij het volgende: “In Nederland roepen we iemand die niets heeft gewonnen tot Coach van het Jaar uit (Bert van Marwijk (MM)). Sportploeg van het Jaar wordt een elftal dat de WK-finale verloor. In de VS zou dat ondenkbaar zijn. Wij vinden Robert Gesink een zeikerd omdat hij de Tour de France niet wint. Maar Gesink is gewoon een product van Nederland. Wij brengen veel net-niet sporters voort, omdat ze opgroeien in een cultuur van ‘doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg’.”

In deze context kun je toch nauwelijks zeggen dat Dafne Schippers een net-niet sportster is. Ze is er in geslaagd om het dertig jaar (!) oude record van Els Vader uit de boeken te lopen. Hoe kan het dan dat ze niet in die euforie kan blijven in een volgende 200 meter race? Hoe is het mogelijk dat zij zich zo laat afleiden, en eigenlijk erger nog: afbluffen door haar omgeving? Haar oprechtheid naar de interviewer is mooi. Door haar ervaringen te delen laat ze haar intentie zien, geeft ze inzicht in waar het mis ging en geeft ze zichzelf en in ieder geval mij een kans om te leren. Petje af voor Dafne: negentien jaar oud en dan al zo slim om te weten dat delen altijd leren is.

Raymond Verheijen koppelt de net-niet mentaliteit enerzijds aan onze volksaard, anderzijds aan de wijze waarop onze maatschappij is ingericht: slagen als sporter betekent in de Verenigde Staten het verschil tussen slagen en falen in de maatschappij, in Nederland ga je gewoon wat anders doen.

Gaandeweg het interview verlegt hij zijn aandacht naar de wijze waarop voetbaltrainers hun trainingen inrichten en de resultaten van hun teams. Verheijen is een internationaal befaamd expert op het gebied van periodisering in trainingsopbouw en hekelt onder meer de trainers van clubs die hun spelers nog maar net van het strand geplukt tot het uiterste laten gaan om op tijd klaar gestoomd te zijn voor de start van de competitie.

Met dat in het achterhoofd gaan mijn gedachten terug naar de gefrustreerde Dafne Schippers en snap ik eigenlijk niet hoe het mogelijk is dat zij zich zo heeft laten piepelen tijdens die teleurstellende 200 meter race. Zelf zegt zij vooral last te hebben gehad van het verschil in sfeer tussen de meerkampsters en de sprintsters waarmee ze later op de baan stond. Wanneer ik dat hoor dan breekt mijn klomp. Ik kan mij echt met geen mogelijkheid voorstellen dat er niet iemand is geweest die voorafgaande aan die race tegen haar heeft gezegd: “Dafne, luister: je bent in bloedvorm, je loopt zojuist een persoonlijk en een Nederlands record, je schrijft geschiedenis, je weet nu precies wat je kunt. In de volgende race is alles hetzelfde: jij bent jij, vandaag is vandaag, 200 meter is 200 meter en de baan is blauw. Geniet van het moment.”

Sterker nog, die iemand had al direct na de recordrace van Dafne met haar samen kunnen zitten om dat flow moment te ankeren zodat het opnieuw kon worden opgeroepen voor de 200 meter kwalificatierace of welk ander moment in de nabije toekomst ook.

Ankeren? Ankeren is een techniek die maakt dat een bepaalde ‘staat’ waarin je verkeert in het brein kan worden opgeslagen om zo bij activering van dat ankeren die ‘staat’ en het daarbij behorende gevoel en gedrag weer te herinneren en te kunnen gebruiken. Voor sporters kunnen ankers heel effectief zijn om bijvoorbeeld weer terug te komen in een ‘flow’ moment en zo gemakkelijker naar een nieuwe prestatie te komen.

Het gebruik van ankers is simpel. Een anker kan een woord of een aanraking zijn. Net als met alles in het leven is zorgvuldigheid ook hier geboden. Zelf dokteren op het internet is een mogelijkheid (http://bit.ly/R1F8L). Ankeren met behulp van een NLP geschoolde coach is aan te raden: zo’n coach ziet wat bij jou past, kent het proces en de valkuilen en verkent extra mogelijkheden.

Wanneer je in staat bent om jouw anker(s) effectief te gebruiken, dan geef je jezelf de gelegenheid om je maximaal te focussen op jouw taak. En focus vergroot de prestatie.

Wat zou er zijn gebeurd wanneer Dafne die sprintsters (lees: rotwijven) in de banen naast haar had kunnen negeren omdat ze met haar anker uit de vorige race precies wist hoe toegerust ze die dag was om haar taak maximaal uit te voeren?

Het antwoord is simpel: dan had ze geweten dat zij de Nederlandse recordhoudster is, net een persoonlijk record had gelopen, de afstand gewoon weer 200 meter zou zijn en de baan nog net zo blauw was. In die gedachtengang is geen plaats voor rotwijven of stress. In die gedachtengang is alleen plaats voor de mooiste 200 meter die je je kunt wensen.

Marco Molleman.

Reageren: marco.molleman@quicknet.nl(www.unwiredcoaching.nl)

Twitter: MarcoMolleman