Het hoge woord ...
... komt dan toch weer van Kamiel Maase.
Wat maakt dat de sporters de verantwoordelijkheden van politici, bondsbestuurders en handelsdelegaties moeten gaan dragen?
Welke sporter heeft er ooit gevraagd om te moeten sporten in een stad waar de smog constant in de straten hangt?
Wie zijn er uiteindelijk bezweken onder de politieke druk van productieland en afzetmarkt China?
De antwoorden op de bovenstaande vragen maakt duidelijk dat de aanwezigheid van sporters in China veel meer betekent dan de afwezigheid. En hoezo gaat Nederland zich weer belachelijk maken door als enig land quasi-principieel weg te blijven van de Olympische Spelen (Melbourne, 1956).
Kamiel Maase heeft desgevraagd geantwoord dat hij gaat, en een deel van de bovenstaande argumentatie aangevoerd. Kamiel Maase heeft aangegeven dat hij kritisch zal zijn en dat hij snapt wat er in China aan de hand is.
Wie daarvoor wegloopt of roept dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben heeft bewust niet opgelet (http://www.amnesty.nl/in_actie/china).
De al genoemde aanwezigheid van de sporters gaat deze zomer een mediahype met zich meebrengen die mogelijkerwijs z'n weerga niet kent. De door Erik van Muiswinkel gestarte boycotactie is voor de discussie over waar je Spelen wel en niet kunt houden een geweldige aanjager. De aanwezige journalisten zullen in alle hoeken en gaten komen en daar filmen waar de Chinese overheid hen niet wil hebben. Vanaf dat moment mogen zij die gekozen hebben voor de organisatie van Olympische Spelen in China in actie komen en laten zien dat sport het rijke Westen met de verschopte Chinees verbroedert.
Wat maakt dat de sporters de verantwoordelijkheden van politici, bondsbestuurders en handelsdelegaties moeten gaan dragen?
Welke sporter heeft er ooit gevraagd om te moeten sporten in een stad waar de smog constant in de straten hangt?
Wie zijn er uiteindelijk bezweken onder de politieke druk van productieland en afzetmarkt China?
De antwoorden op de bovenstaande vragen maakt duidelijk dat de aanwezigheid van sporters in China veel meer betekent dan de afwezigheid. En hoezo gaat Nederland zich weer belachelijk maken door als enig land quasi-principieel weg te blijven van de Olympische Spelen (Melbourne, 1956).
Kamiel Maase heeft desgevraagd geantwoord dat hij gaat, en een deel van de bovenstaande argumentatie aangevoerd. Kamiel Maase heeft aangegeven dat hij kritisch zal zijn en dat hij snapt wat er in China aan de hand is.
Wie daarvoor wegloopt of roept dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben heeft bewust niet opgelet (http://www.amnesty.nl/in_actie/china).
De al genoemde aanwezigheid van de sporters gaat deze zomer een mediahype met zich meebrengen die mogelijkerwijs z'n weerga niet kent. De door Erik van Muiswinkel gestarte boycotactie is voor de discussie over waar je Spelen wel en niet kunt houden een geweldige aanjager. De aanwezige journalisten zullen in alle hoeken en gaten komen en daar filmen waar de Chinese overheid hen niet wil hebben. Vanaf dat moment mogen zij die gekozen hebben voor de organisatie van Olympische Spelen in China in actie komen en laten zien dat sport het rijke Westen met de verschopte Chinees verbroedert.
Reacties