Field Of Dreams

Dit bericht is de schuld van Lisan (Bourgonje).
Van berichten als dit zou ik elke dag wel de schuld willen krijgen.

Zij stuurde het verhaal over Shay en zijn vader over de mail ter overdenking.
En het is waar: het verhaal is op het eerste gezicht een prachtig voorbeeld van Amerikaans sportsentiment, geheel in de traditie van Kick Wilstra en Sjakie en zijn wondersloffen. Om over het brilletje van Joop van Daele nog maar te zwijgen.

Als je net als de vader in het verhaal een kind hebt dat geplaagd door ADHD als buitenbeentje door de wereld om hem heen wordt ervaren en behandeld, dan leest het verhaal heel anders. Je maakt verbinding en ziet het honkbalveld met het gat in de backstop voor je. Je voelt de warmte van de tranen van de vader omdat je weet hoe fantastisch het voor jouw kind is wanneer de juf op school snapt wat jouw zoon nodig heeft en twee rapporten maakt (een voor hem en een die aangeeft hoe de vlag er voor staat), en als hij met Sinterklaas thuiskomt met een surprise waar de vader van zijn klasgenootje uren aan knutseltijd in heeft zitten.

Op dat soort momenten weet je weer hoe het voelt als je het belang van de ander voorop kunt zetten. De verbondenheid en blijdschap die daaruit voortvloeit staat in geen verhouding tot de moeite die je daarvoor hebt hoeven doen.
Die moeite bestaat in negen van de tien gevallen alleen maar uit even een stapje achteruit doen en jezelf kort parkeren om ruimte te maken. Zo gebeurd, en vlak daarna samen met die ander weer verder.
Fatsoen en respect leiden tot intimiteit en verwantschap.
De jongens uit het verhaal gaan elkaar en die middag nooit meer vergeten.


Op een diner om fondsen te werven voor een Amerikaanse school ten behoeve van gehandicapte kinderen hield één van de ouders een toespraak die door de aanwezigen niet meer vergeten zou worden. Na een woord van dank en waardering aan de school en haar directie stelde hij een vraag:
Wanneer de natuur geen externe bemoeienis kent, functioneert alles in de natuur volmaakt. Toch kan mijn zoon niet leren zoals andere kinderen. Hij begrijpt minder dan andere kinderen. Waar is de natuurlijke volmaaktheid als het om mijn zoon gaat?" De zaal viel helemaal stil bij deze vraag, en de vader vervolgde zijn toespraak: "Ik denk dat als een kind als onze Shay op de wereld komt, er zich dan een kans voordoet om onze ware menselijke aard te tonen, namelijk op de manier waarop wij met zo'n kind omgaan."

Daarna kwam hij met het volgende verhaal.

Shay en zijn vader liepen langs een park waar enkele jongens die Shay kende baseball speelden. Shay vroeg zijn vader: "Denk je dat ik mee mag doen?"
Zijn vader wist dat de meeste jongens liever niet iemand als Shay in hun team hadden, maar aan de andere kant zag hij ook in dat als zijn zoon mee mocht doen, hij een hoognodig gevoel van 'er bij horen' zou krijgen. Dus liep hij op één van de jongens af en vroeg of Shay mee mocht spelen. De jongen keek om zich heen voor steun, maar omdat niemand reageerde, nam hij zelf een besluit en antwoordde:
We staan zes punten achter en we spelen al in de achtste inning. Als het aan mij ligt kan Shay meedoen, en we kijken wel of we hem aan slag kunnen krijgen in de negende inning. "


Aan het eind van de achtste inning scoorde het team waar Shay in meedeed een paar punten, maar ze lagen nog steeds drie punten achter. Op het hoogtepunt van de negende inning kreeg Shay een handschoen en een plaats als verrevelder. Ondanks dat er geen bal zijn kant op kwam, was hij duidelijk heel opgewonden dat hij zomaar stond opgesteld. Hij had een grijns van oor tot oor als zijn vader vanaf de zijlijn naar hem zwaaide. Tegen het einde van de negende inning scoorde het team waarin Shay speelde weer. Met twee nullen en alle honken bezet was de potentiële winnende klap aan de beurt, en het was Shay's beurt. Zouden ze op zo'n cruciaal moment in de wedstrijd Shay laten spelen en de kans lopen om verliezen? Verrassend genoeg kreeg Shay de knuppel. Iedereen wist dat een rake slag gewoon onmogelijk was, omdat Shay niet eens wist hoe hij de knuppel moest vasthouden, laat staan dat hij er een bal mee kon raken. Maar Shay ging naast de thuisplaat staan, en de werper deed een paar passen naar voren om de bal zachtjes te gooien zodat er een kans bestond dat Shay hem zou raken. De eerste worp kwam op hem af, Shay sloeg er maar een slag naar en miste.
Daarop kwam de werper nog een paar passen naar voren om de bal heel zacht te werpen. De bal kwam en Shay raakte de bal die pardoes over de grond recht op de werper af rolde. De werper pakte de slappe bal op en had alle tijd om de bal naar het eerste honk te gooien. Shay zou dan uit zijn en het hele spel zou dan over zijn.

In plaats daarvan pakte de werper de bal op, draaide zich om en wierp de bal met een hoge boog naar rechts, helemaal buiten het bereik van de eerste honkman.
Ineens begon iedereen te roepen: "Shay, ren naar het eerste! Ren naar het eerste honk." Shay had nog nooit in zijn leventje het eerste honk bereikt.
Hij hobbelde verschrikt langs de baseline met wijd opengesperde ogen, en iedereen riep: "Naar twee, ren naar het tweede honk." Tegen de tijd dat Shay over het eerste honk hinkelde, had de speler in het rechtsveld de bal. Hij had de bal naar het tweede honk kunnen gooien, en dan was Shay uit.
Maar hij begreep de bedoelingen van de werper en gooide opzettelijk hoog over het derde honk. Shay rende zo goed als hij kon naar het tweede honk, terwijl de renners voor hem als gekken de honken passeerden op weg naar het thuishonk. Shay bereikte hijgend het tweede honk, en de korte stop van de tegenpartij holde op hem af om hem de goede richting op te helpen naar het volgende honk; terwijl hij riep: "Ren naar drie!" Tegen de tijd dat hij het derde honk bereikte, schreeuwden de jongens van beide teams: "Shay, naar de thuisplaat, ren naar de thuisplaat." Shay strompelde naar de thuisplaat en raakte het honk. Iedereen was door het dolle heen en juichte hem toe alsof hij een homerun had geslagen, en de wedstrijd voor zijn team had gewonnen. "Op die dag," zei de vader zacht, terwijl de tranen langs zijn wangen drupten, "op die dag brachten de jongens van beide teams een stukje onvoorwaardelijke liefde en menselijkheid in het spel..."

Reacties

Populaire posts